431253861715905
Πηγαίνετε στην αρχή

Ιδιωτική σχολή Fitness - Εξειδικευμένα Σεμινάρια

Balatsinos
Κύρια φωτογραφία για το άρθρο: Διάστρεμμα αστραγάλου, μια συχνή αλλά επίπονη κάκωση. 4+6 Τρόποι αντιμετώπισης και πρόληψης!

Διάστρεμμα αστραγάλου, μια συχνή αλλά επίπονη κάκωση. 4+6 Τρόποι αντιμετώπισης και πρόληψης!

Το διάστρεμμα ποδοκνημικής ή “στραμπούληγμα” του αστραγάλου, όπως είναι ευρέως γνωστό, είναι μία από τις πιο κοινές αθλητικές κακώσεις και μπορεί να συμβεί στον καθένα ανεξάρτητα από το επίπεδο της αθλητικής του δραστηριότητας. Μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια της προπόνησης, από ατύχημα, από πτώση ακόμη και σε ομαλό έδαφος. Είναι πράγματι από τους συχνότερους τραυματισμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και τόσο αθώος. Λόγω της συχνότητας που εμφανίζεται, υπάρχει η τάση να υποτιμάται και να μην αντιμετωπίζεται με τον ενδεικνυόμενο τρόπο, ειδικά από τον τραυματία. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει επιπλέον πόνο και καταπόνηση του ασθενή, μακροχρόνια συμπτώματα, αστάθεια της ποδοκνημικής και συνεχόμενους επανατραυματισμούς.

Ανάλογα και με το βαθμό του διαστρέμματος, η θεραπεία που ενδείκνυται είναι σε πρώτη φάση συντηρητική και μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί και από το σπίτι του ασθενή.

Τα 4 πρώτα βήματα και τα πιο σημαντικά είναι η ανάπαυση, η παγοθεραπεία, η επίδεση και η ανύψωση που κωδικοποιούνται και ως R.I.C.E. (Rest, Ice, Compression, Elevation).

1. Ανάπαυση. Μη χρησιμοποιείτε τους μύες της περιοχής για μερικές μέρες, ειδικά αν αυξάνεται ο πόνος. Η χρήση πατερίτσας θα σας βοηθήσει αρκετά. Πρέπει, ωστόσο, να προσέξετε! Δεν πρέπει οι μύες να μείνουν ακίνητοι για πολλές ημέρες. Προκαλείται αδυναμία, δυσκαμψία και παρατείνεται η διαδικασία της αποθεραπείας. Ξεκινήστε με ελαφρές διατατικές ασκήσεις και σταδιακά αυξήστε την ένταση.

2. Παγοθεραπεία. Αμέσως μετά τον τραυματισμό τοποθετήστε πάγο. Θα μειωθεί αρκετά το οίδημα και κατ’ επέκταση και ο πόνος. Προσέξτε ο πάγος να μην έρχεται σε άμεση επαφή με το δέρμα ώστε να αποφύγετε το ενδεχόμενο εγκαύματος. Επαναλαμβάνετε 3-4 φορές την ημέρα για 15-20 λεπτά.

3. Επίδεση με ελαστικό επίδεσμο. Εκτός από το πρήξιμο και τον πόνο, βοηθάει στη διατήρηση της σταθερότητας των συνδέσμων. Αποφύγετε την πολύ σφιχτή επίδεση που μειώνει την κυκλοφορία του αίματος στην περιοχή.

4. Ανύψωση. Κρατήστε το τραυματισμένο άκρο υπερυψωμένο σε επίπεδο πάνω από το ύψος της καρδιάς.

Η αρχική αντιμετώπιση την ώρα του τραυματισμού είναι καθοριστική για τη θεραπεία και το τελικό αποτέλεσμα.

Για το διάστρεμμα ποδοκνημικής πρέπει να δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην πρόληψη του κινδύνου και τη μείωση του ρίσκου τραυματισμού.

Επενδύστε στη συνολική μυϊκή ενδυνάμωση, την ισορροπία και την ευελιξία με τις κατάλληλες ασκήσεις.

Αφιερώστε χρόνο στην κατάλληλη προθέρμανση μυών και αρθρώσεων πριν από έντονη δραστηριότητα με διατάσεις, ελαφρό τρέξιμο, άλματα κ.λπ.

Επιλέξτε τα κατάλληλα υποδήματα που θα απορροφούν τους κραδασμούς και θα παρέχουν σταθερότητα στην ποδοκνημική αλλά και στην πυελική ζώνη για σωστή βάδιση ανάλογα με το άθλημα.

Βελτιώστε την τεχνική προπόνησης και ασκήσεων είτε είστε επαγγελματίας, είτε ερασιτέχνης αθλητής.

Αποφύγετε την προπόνηση όταν νιώθετε κουρασμένοι. Οι περισσότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν λόγω υπερκόπωσης.

Διατηρήστε το βάρος σας σε υγιή επίπεδα.

Σε κάθε περίπτωση, για την προπόνησή σας εμπιστευτείτε εξειδικευμένους προπονητές. Τέλος, επειδή το διάστρεμμα ποδοκνημικής παρουσιάζει ιδιομορφίες ανά περίπτωση, η παρακολούθηση από τον ορθοπαιδικό και τον φυσιοθεραπευτή θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για την επιστημονικά τεκμηριωμένη, σύντομη, σίγουρη και ασφαλή αποθεραπεία του τραύματός σας.

Πολλές φορές οι αυτοσχέδιες θεραπείες μοιάζουν με αυτοσχέδιες βόμβες!

Βιβλιογραφία

1. Bleakley CM, O’Connor SR, Tully MA, Rocke LG, MacAuley DC, Bradbury I, et al. Effect of accelerated rehabilitation on function after ankle sprain: randomised controlled trial. BMJ (Clinical research ed). 2010;340:c1964.

2. Verhagen EA, van Mechelen W, de Vente W. The effect of preventive measures on the incidence of ankle sprains. Clinical journal of sport medicine : official journal of the Canadian Academy of Sport Medicine. 2000;10(4):291-6.

Enable Notifications OK No thanks